Γυμνάσιο Μεσσήνης, παρέλαση, 1971
29-10-2023
Ημέρες επί ημερών οι πρόβες, με τη σφυρίχτρα το πασίγνωστο «φρου, φρου, φρου φρου φρου» (όπου έχει κόμμα και… ανάσα, όπου δεν έχει… απνευστί), έπεφταν και σφαλιάρες αν έχανες το βήμα. Μπορεί να μην ήταν «στρατιωτικό» το βήμα αλλά απαγορευόταν να κινείσαι στην παρέλαση… κρεμανταλάς. Και την εποχή της χούντας το «απαγορεύεται» ήταν απαγορεύεται, σφαλιάρα, τράβηγμα αυτιού και μπινελίκι άφθονο από τους γυμναστές που το είχαν,.. ψωμοτύρι σε κάθε περίπτωση (και εκτός παρελάσεων). Δώστου λοιπόν γύρω-γύρω στον τεράστιο αύλειο χώρο του Γυμνασίου (όταν δεν υπήρχε το σημερινό δεύτερο σχολικό συγκρότημα), από το δημοτικό ομολογώ πως δεν έχω καμία μνήμη, ίσως δεν μου έκανε τίποτε εντύπωση. Την ημέρα της παρέλασης παράταξη στο χώρο βόρεια του πάρκου που σήμερα είναι πάρκινγκ και στη Σταδίου ανάλογα με την εποχή. Σινιαρισμένοι με μπλε παντελόνι, λευκό πουκάμισο, μαύρο παπούται και… σκουράτζο. Ητοι γραβάτα με λάστιχο γιατί ήταν πρακτική λύση για τους πιτσιρικάδες, που να δένουν κόμπο και που να βρεις κοντή γραβάτα ίσα που να κρέμεται από το λαιμό. Κάποιες φορές (και κυρίως στα κορίτσια), η στολή πρόβλεπε και πουλοβεράκι, πολυτέλεια για την εποχή. Στην «κεφαλή» σημαιοφόροι και παραστάτες με τη βαθμολογία ανάλογα με την τάξη. Από βορρά προς νότο η κίνηση, γονείς και πανηγυρίζοντες παρατεταγμένοι από τις δύο πλευρές, παλαμάκια στους δικούς τους και σφυρίγματα (διαχρονική αξία), κεφαλή «επί δεξιά» προ των επισήμων και μετά τη στροφή από την πλατεία στη Φεσσά χαλάρωμα και χαβαλές. Ο γυμναστής μας, ο Γιώργος Νταλαχάνης τότε, περίμενε έξω από το Δημαρχείο επί της Καρατζά με το κουτί τα λουκούμια στο χέρι. Περνούσε ο καθένας και έπαιρνε το δικό του ως…. επιβράβευση, και όταν γινόταν… σπρωξίδι, ο Νταλαχάνης δεν το είχε σε τίποτε να γυρίσει ανάποδα το κουτί και να γεμίσουν λουκουμόσκονη τους… συνωστιζόμενος. Και μετά καιρού επιτρέποντος στο «νυφοπάζαρο» με διαφορετικό… σκοπό ανάλογα με την ηλικία. Από το γλυκό στα ζαχαροπλαστεία, μέχρι το γλυκοκοίταγμα των πρώτων σκιρτημάτων (της φύσης και των αισθημάτων). Ολα αυτά υπό κανονικές συνθήκες καθόσον με βροχή γινόταν το έλα να δεις, περόνιαζε το νερό μέχρι το κόκκαλο και για αναβολή ούτε λόγος…
*
Και μετά το σχολείο… παύση για καμιά 15ρια χρόνια, μέχρι που άρχισαν να πηγαίνουν τα παιδιά στην παρέλαση και ο υπογραφόμενος στη… δοξολογία ως τοπικός παράγοντας. Ευτυχώς το δεύτερο κράτησε κάτι λίγο, αλλά το… μαρτύριο του πρωινού ξυπνήματος για την παρέλαση κράτησε για χρόνια καθώς θα έπρεπε να πάνε τα παιδιά σε αυτή, εγκαίρως και καταλλήλως… σινιαρισμένα. Η Μαρία μονίμως παραστάτης και σημαιοφόρος, ο Βαγγέλης πιο χαλαρός. Αντε λοιπόν η στολή, άντε το καλσόν που σχίζεται με τη μια, άντε του Βαγγέλη το αθλητικό παπούτσι να γίνει άσπρο με… στουπέτσι. Κράτησε και αυτή η ιστορία για παραπάνω από 10 χρόνια και μετά περικοπά-περικοπά από την πλατεία και τον πανζουρλισμό της παρέλασης με χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται στην Αριστομένους και τους άλλους να τους περιμένουν με… καρέκλες καβάτζα στα καφέ που γνωρίζουν… δόξες ενθικοαπελευθερωτικές τέτοιες ημέρες.
*
Πέρα από εμμονές και τους βερμπαλισμούς, η παρέλαση είναι μνήμη και χαβαλές. Για όσους την έχουν ζήσει και έντονα και χαλαρά μέσα από τα δικά τους βιώματα….
[Η φωτογραφία πριν από… μισό αιώνα και βάλε, με τη σημαία αναπεπταμένη, στολή με σκουράτζο και γάντια λευκά υποχρεωτικά. Η μνήμη που λέγαμε…]
Καθ’ υπολογισμό δικό μου 1971 (Γαβράς Μ.)
Και… στο τέλος της παρέλασης το λουκούμι από το δημαρχείο
Όσο για τις σφαλιάρες θυμάμαι τη δική μου επειδή μιλούσα όταν εκφωνείτο ο πανηγυτικος κάτω από έναν καυτό ηλιο..
Παρ όλα αυτά, ομορφα χρονια
Kostas Gatto γράφω για το λουκούμι και το Νταλαχάνη που φόραγε καπέλο το κουτί μσζί με τη λουκουμόσκονη αν γινόταν φασαρία…
Τα ζήσαμε και εμείς αυτά .στα τελειώματα τηΣ χούνταΣ.κσι πιο μετά..
Η είσοδος του πάρκου με την σιδερένια πόρτα και τις χοντρές τσιμεντένιες κολώνες, πίσω βόρεια το νεόδμητο κτίριο του ΟΤΕ στη θέση του παλιού γυμνασίου και δίπλα το θερινό σινέ Τιτάνια που υπήρχε ως τον σεισμό του 1986.
Προβολή Σχολίων