Πολύ πάνω μας, στην κορυφή του όρους Ιθώμη είδαμε ένα παρεκκλήσι στα 2.500 πόδια ( περίπου 1.100 μέτρα), πάνω από την θάλασσα. Εδώ, μας είπαν πως ένας μοναχός αναχωρητής πέρασε την ζωή του προσευχόμενος και υπηρετώντας στον βωμό του , πολύ μακριά από τους ήχους της ανθρώπινης ζωής.

Ρωτήσαμε για την ιστορία αυτού του αγίου, ο οποίος υπήρξε πλούσιος Αθηναίος με σύζυγο και οικογένεια. Όταν η συμβία του πέθανε και τα παιδιά του βρήκαν τον δρόμο τους στην ζωή, αυτός αποφάσισε να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, μακριά από τον κόσμο. Μόνο μια φορά το 15νθημερο κατέβαινε στο μοναστήρι για προμήθειες. Δεν είχε άλλη παρέα από δειλούς λαγούς, ταξιδιάρικα ορτύκια και περιστασιακά έναν αετό, που ερχόταν και καθόταν δίπλα του άφοβα, αλλά ίσως με απορία για τον σιωπηλό και μοναχικό φίλο. Οι μοναχοί από κάτω τον είχαν συχνά παροτρύνει να πιάσει αυτά τα πλάσματα προς όφελός τους, αλλά εκείνος αρνιόταν να βεβηλώσει το υψηλό άσυλο τους.

Καθόταν λοιπόν, κοιτάζοντας έξω τον ήλιο και τη βροχή, την καυτή ηρεμία και την άγρια​​ καταιγίδα, με ολόκληρη την Πελοπόννησο να απλώνεται κάτω από τα μάτια του. Έβλεπε από μακριά τα έργα και τους τρόπους των ανθρώπων, τον κόσμο που άφησε για πάντα. Δεν είναι παράξενο που ακόμα, από το ίδιο ύψος, οι άνθρωποι προσφέρουν στον Θεό τους αυτές τις ανθρωποθυσίες, αλλαγμένες στην όψη, αλλά στην ουσία τους ίδιες.»

J.P. Mahaffy, Rambles in Greece, Pennsylvania, U.S.A, 1900.

Φωτογραφία Μαρτίου 1902, του Jean Binot, Musée du Quai Branly στο Παρίσι.