οδός Δαρειώτου, 1939

Ο δρόμος που οδηγεί από το Σιδηροδρομικό Σταθμό του Νησιού στον Αγιάννη και από εκεί στην πόλη, όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Αρκετά χρόνια αργότερα ο Π. Λάκος (υποθέτω ο Πότης Λουκάκος) σε ανταπόκριση που δημοσιεύτηκε στη “Σημαία” (7/2/1939) παρουσίαζε την εικόνα και τους ανθρώπους αυτού του δρόμου:
“Βγαίνοντας ο επισκέπτης από το βαγόνι του τρένου στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νησιού θα εκπλαγή βλέποντας ότι η φύσις με εξαιρετική επιμέλεια και μαεστρία έχει στολίσει το δρόμο εκείνο και τον έχει καλύψει ολόκληρον με τον πράσινο και λουλουδένιο μανδύα της. Αφθονα αρτεσιανά με πλούσια και πεντακάθαρα νερά, και υπέρχοι ανθόκηκοι αποτελούν το ωραιότερον πλαίσιον του δρόμου αυτού. Εξαιρετικήν εντύπωσιν προξενούν στον επισκέπτην οι ανθόκηκοι της κ. χήρας Γιαννοπούλου (Πληγούρη) του κ. Νίκου Τσέλιου και η κορωνίς όλων αυτών ο θαυμαστός ανθόκηπος του κ. Θάνου Κρεμμυδά. Ο ερασιτέχνης αυτός λάτρης των ανθέων και φιλοπρόοδος νέος του Νησιού κατώρθωσε μέσα σε λίγο χρονικόν διάστημα να παρουσιάση μιαν τέλειαν αρμονίαν χρωμάτων με τα πιο σπάνια και ζηλευτά άνθη και με το κατασκευαζόμενο συντριβάνι θα προσδώση μιαν αφάνταστον μεγαλοπρέπειαν στον δρομον αυτόν”.
Εικόνες και πρόσωπα που θυμήθηκαν οι μεγαλύτεροι αλλά αχνά έφθασαν μέχρι τα δικά μας παιδικά χρόνια..
Εγώ λόγω της ευρύτερης γειτονιάς γνωρίζω και πρόσωπα και κήπους Ηλία. Πράγματι ο κήπος του Κρεμμύδα μεγάλος και όλανθιστος. Το σπίτι είχε είσοδο στον άλλο δρόμο Καλαμάτας Μεσσήνη και έβγαινε ο κήπος στο δρόμο που αναφέρεις. Ο κήπος του Κώστα Τσελιου ήταν απέναντι που από πολύ μικρή θυμάμαι ότι είχε μαγαζί καλοκαιρινό και στο πανηγύρι έφερνε και μπουζούκια. Μαγαζί ήταν και απέναντι της κας Κατίνας Δουβογιαννη και θερινό και χειμωνιάτικο. Έφτιαχνε ωραίο μπακαλιάρο τηγανητό. Είχε και ωραία κληματαριά.
στην αρχή του δρόμου υπήρχε και το κατάστημα Τσιμικλή με ωραίο κήπο με νερά και δεν ξέρω τι απέγιναν!!!
Charalampos Vasiladiotis

εγώ ήμουνα συμμαθητρια με την μικρή κόρη. Πρέπει να είναι Αθήνα.

Στη θεση του παλιου σπιτιου, εχουν φτιαξει καινουργιο σπιτι τα παιδια του.
Υπήρχε κάποτε και το φουγάρο των παιδικών μας χρόνων.. Και το Ξενοδοχείο που αυτοκτόνησε ένα απελπισμένο ξένο ζευγάρι ερωτευμένων.. 😔♥
Δεξιά στον δρόμο ήταν ένα φωτογραφείο…..
Vasiliki Kalogeropoulou

ναι Βασιλικη. Το φωτογραφείο του Σπανού. Μια φορά είχα ανέβει σε αυτό το σπίτι και από την σκάλα μέχρι πάνω ήταν γεμάτο φωτογραφίες. Αυτός ήταν ένας κοντός αεικίνητος άνθρωπος.

Στις 31-1-2023 αναρτληθηκε πάλι η παλιά ανάρτηση. Τα νέα σχόλια:

Panos Daskarolis

Φανταστική και πραγματική αναφορά έκανες Ηλία για το δρόμο αυτό που όταν έφθανε το τρένο ήτο απο κόσμο κατάμεστος , απολαμβάνοντας την ομορφιά των ωραίων ανθόκηπων…..!!

 Nikos Mplanas

Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος που υπάρχει τώρα που είναι το ξενοδοχείο του τσελιου?
Λογικά αυτός πρέπει να είναι γιατί βγάζει πίσω στο ιερό του Αι Γιάννη απ’τι βλέπω

Ηλίας Μπιτσάνης

Συντάκτης
Nikos Mplanas ναι Νίκο, αυτός είναι…

Bill Theodoropoulos

Ο γιός μάλλον της χήρας Γιαννοπούλου ( Μπληγούρης ) ερχόταν κάθε χρόνο στο πανηγύρι του χωριού μου ( Περδικόβρυση) Ράδου οπως το λέγανε παλιά!!!!! Ήταν ένας εύσωμος γαλανοματης ηλικιωμένος κύριος ( μιλάμε ολόκληρη τη δεκαετία του 1960)!!!!!
Τον θυμάμαι στη πλατεία του χωριού στη βρύση……..και επισκεπτόταν όλα τα σπίτια του χωριού… Δεν θυμάμαι περισσότερα πλην ότι ήταν συγγενής μάλλον ενός συγχωριανού μου με το ίδιο επίθετο που το παιδί του υπήρξε ο πρώτος αεροπειρατής στην Ελλάδα
( περίοδος της χουντας)……
Έμαθα πως στο πατρικό του σπίτι έγινε μεγάλη μάχη κατά τα Ορλωφικα το 1777 !!!!

 Efi Kontou

Θυμάμαι,σε ένα οικόπεδο απέναντι από του Τσέλιου τα καλοκαίρια,έπαιζαν καραγκιόζη,πηγαίναμε με τον Πατέρα μου,το 1955 ,1958.

Βασω Γερ

Η γειτονιά μου .Τι μου θυμίσατε, καραγκιόζη,τραγουδιστές στις γιορτές , περπάτημα πάνω στις γραμμές του τρένου και ξαρφαλωμα στα τεράστια πλατάνια του σταθμού, το μοναδικό περίπτερο στο σταθμό του Κυρ Βασίλη και η αγορά μιας μικρής σοκολάτας με ένα πενηντάρικο.Ομορφα αγνά φτωχά χρόνια αλλά μου λείπουν.

 Βασω Γερ

Πενηνταρακι ένα τόσο μικρούλι αλλά με τόσο μεγάλη αξία για μένα .
Νίκος Α. Νικολόπουλος

Δεκαπέντε+ χρόνια μετά την ανταπόκριση Λουκάκου, (1953-1954;) Ηλία, ο δρόμος αυτός έχει διαπλατυνθεί, οι ανθόκηποι είχαν περιοριστεί και το τέλος του έφτανε ως τα σκαλιά του Αη Γιάννη, πίσω από το ιερό. Στο ισόγειο του Τσέλιου (2ου σπίτι αριστερά) λειτουργούσε καφενείο με κήπο, για μεγάλους και «χαρτοπαίχτες» μόνο. Στη γωνία των κήπων (δεξιά) έχει χτιστεί το σπίτι του (😉 Τσιμικλή, που στο εισόγειό του λειτουργούσε καφενείο με «ποδοσφαιράκια», μπιλιάρδα και «Τζουζ μποξ». Με πειρασμούς αμάχητους για την εφηβεία μας, δηλαδή, συνοδευόμενους με αποβολές και «Κοσμίες» διαγωγές, στην περίπτωση κατάδοσης ή σύλληψή😇ς μας. Και όμως τους τιμούσαμε συχνά, εισπράττοντας τα παρεπόμενά τους. Ζωή και υγεία να έχουμε και να τα θυμόμαστε σαν παραμύθι.
Προβολή Σχολίων