ΑΠΟΥΣΙΕΣ
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία από την πενθήμερη εκδρομή της τάξης μας, της Γ΄Λυκείου του Γυμνασίου Μεσσήνης, το Μάιο του 1971.
Ένα χαρούμενο σμάρι από νέα παιδιά, που είχαμε όλο το μέλλον μπροστά μας. Τα διαβάσματα, τα διαγωνίσματα, τα κουδούνια της πρώτης ώρας, που έκαναν τα παιδιά που είχαν ροπή στο χουζούρι, αλλά, προπάντων τα παιδιά, που ‘ρχονταν από τα χωριά να τρέχουν με την ψυχή στο στόμα που λένε, γιατί είχε καθυστερήσει το λεωφορείο, είχαν πάει στο πίσω μέρος του μυαλού και «‘έλαμπε η ξενοιασιά της εκδρομής».
Μετά οι δρόμοι μας χώρισαν. Τρένα, αεροπλάνα, λεωφορεία, μας σκόρπισαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μπήκαμε στο ζυγό για τον επιούσιο και τρέχαμε πάνω στο διάδρομο της ζωής όπως μπορούσε ο καθένας. Και αναπολούσαμε τα ξένοιαστα μαθητικά χρόνια, τότε που άλλοι έτρεχαν γιά εμάς, και ζητούσαμε παρηγοριά στις φωτογραφίες εκείνων των χρόνων, που ήμασταν ασπρόμαυροι, αλλά, τόσο γελαστοί και χαρούμενοι. Δείχναμε πάνω στο χαρτί και λέγαμε: Να εδώ είμαι με τους τάδε, τον τάδε, την τάδε στο τάδε μέρος, στην τάδε παρέλαση, στην τάδε εκδρομή με τους τάδε καθηγητές….Και η ψυχή άφηνε πίσω τη σκληρή καθημερινότητα και ξεκουραζόταν πάνω στο ασπρόμαυρο χαρτί, τα μάτια χάιδευαν τους συμμαθητές, νοιώθαμε για λίγο παιδιά και η νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα έδιωχνε για λίγο το βάρος της καθημερινότητας.
Ώσπου, το 2003, το κουδούνι χτύπησε ξανά για εκείνα τα παιδιά, τους μεσήλικες πιά, και σαν τα χελιδόνια με βιάση πήραμε το δρόμο του γυρισμού εκεί, στην παλιά φωλιά μας, σε εκείνο το προαύλιο, στις ίδιες τάξεις, χωρίς βιβλία και τσάντες πια στα χέρια, αλλά, γεμάτοι με σύγχρονο εξοπλισμό, όπως κινητά, κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Μπήκαμε στην τάξη όπως παλιά και ο απουσιολόγος άρχισε να παίρνει απουσίες. Τάδε, παρών ! Τάδε, παρούσα!, Τάδε, παρών! Τάδε Σταυρούλα……. Τάδε Γιώργος……. Τάδε Σταυρούλα……Τσιμουδιά !!!!
Τα τρία παιδιά έλειπαν !!!! Περιμέναμε βουβοί, χωρίς ανάσα σχεδόν, για ένα λεπτό μήπως ακούσουμε το τρεχαλητό τους στις σκάλες να μπουν φουριόζικα να μας πουν ότι άργησε το λεωφορείο. Μάταια !!!! Με μεγάλη μας λύπη είδαμε να μπαίνει απουσία δίπλα στα ονόματά τους που ήταν όπως παλιά ένας σταυρός. Το στυλό έτυχε να είναι μαύρο. Δακρύσαμε όλοι, κάποιοι κοίταξαν έξω από τα παράθυρα, κάποιοι το πάτωμα, κάποιοι βγήκαμε για λίγο έξω….
Τρεις μείον !!!!!! Τα παλιόπαιδα είχαν κάνει χοντρή «κοπάνα», αλλά τα νοιώθαμε να μας κοιτάνε από ψηλά, να μας χαιρετάνε χαρούμενα και να μας κλείνουν το μάτι σκανταλιάρικα.
Συνεχίσαμε χωρίς αυτά, χορταστήκαμε, τρόπος του λέγειν, βγάλαμε τη δεύτερη φωτογραφία, και συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί πάλι κάποτε, έτσι αόριστα….
Το αργήσαμε όμως και οκτώ ανυπόμονοι βαρέθηκαν και πήραν μετεγγραφή για το «πάνω σχολείο» να βρούνε τους τρεις πρώτους τους σίγουρους, που βρίσκονταν εκεί. Μαθαίναμε γιά έναν- έναν και οι καρδιές σφίγγονταν κάθε φορά, η νοσταλγία ξεχείλισε και είπαμε να μαζευτούμε να παρακαλέσουμε το Θεό να τους έχει καλά εκεί πάνω, να τους πούμε πως δεν τους ξεχνάμε,πως τους αγαπάμε όπως και τότε, πως τους υπολογίζουμε ακόμα στο παλιό μας σύνολο.
Την Κυριακη 29/7/2018 μαζευτήκαμε πολλοί, εδώ στη Μεσσήνη, στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, που στριμωχνόμασταν σαν σαρδέλες κάθε 30 Ιανουαρίου, αλλά, δεν παραπονιόμασταν, γιατί χάναμε τα μαθήματα εκείνης της ημέρας, και μαζί με τον παππά ψάλαμε κι εμείς τις όμορφες προσευχές για όλους. Και ήταν όλοι εκεί, πάνω σε μιά κορδέλα που κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της ένα μάτσο ολόδροσα γιασεμιά. Τα κάτασπρα λουλουδάκια συμβόλιζαν εκείνους κι εμάς και όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν, σφιχταγκαλιασμένους, αγαπημένους, χαρούμενους, αχώριστους όπως παλιά…’Ημασταν όλοι παρόντες !!!!. Από τα χρωματιστά τζάμια μπήκαν κάποιες ακτίνες του ήλιου και χάιδεψαν τα γιασεμάκια. Κατάλαβα !!! Προσπάθησα και τις μέτρησα. Ναι, ήταν έντεκα !!!!
Ήταν ο Γιώργος, η Χαρούλα, ο Πέτρος, η Βούλα, η Ιφιγένεια, η Ελένη, η Βούλα, ο Μίμης, ο Χαρίλης, η Παναγιώτα, η Βούλα, που ήρθαν να ξαναβρεθούν μαζί μας, να μας πουν με τον τρόπο τους πως μας ευχαριστούν που δεν τους ξεχνάμε, πως μας βλέπουν πάντα από κει πάνω με αγάπη, πως είναι όλοι μαζί και περνάνε καλά !!!!
Συμμαθητές μας αγαπημένοι, φίλοι των όμορφων μαθητικών μας χρόνων, χαρείτε όσα ωραία έχει ετοιμάσει για εσάς ο Θεός και κάποτε θα βρεθούμε όλοι μαζί πάλι και δε θα είναι κανένας απών πιά. Ναι,ούτε ένας !!!!

Vasiliki Kalogeropoulou

κωστας μακαρουνης Η φωτογραφία της πενταήμερης εκδρομής Βασιλική, είναι σε στρατόπεδο των Ιωαννίνων, όπου υπηρετούσε τη θητεία του ως έφεδρος ανθυπολοχαγός ο καθηγητής μας κ. Αιμίλιος Τζανόπουλος, μαθηματικός, ο οποίος διακρίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας. Σταματήσαμε με το λεωφορείο για να τον χαιρετήσουμε και βγάλαμε αυτή την αναμνηστική φωτογραφία.

Ηλίας Μπιτσάνης Αντε να γνωρίσεις τον Αιμίλιο αν δεν τον είχε δει έτσι… μεταμφιεσμένο. Ηρθε μάλλον κατ. ευθείαν από τη σχολή το 1967-1968 όταν η χούντα είχε διώξει καθηγητές όπως το Γιάννη Στρατή και πήγε αργότερα στο στρατό. Να μην κρίνω τη διδακτική του επάρκεια, δεν λέω, καλός άνθρωπος ο Αιμίλιος αλλά από διδακτική των μαθηματικών….